“Het is de rol van je leven…”, reageerde de regisseur, toen ik haar berichtte dat ik toch naar de repetitie zou komen. Maandagavond musicalavond. Ik speel de rol van Tirza, een stabiele en neutrale figuur te midden van het tumult dat losbarst in de familie, na het overlijden van Jozef. 

Schoolleiders nemen een unieke plek in in de schoolorganisatie. Niemand anders ziet wat de schoolleider ziet. Dát is van grote waarde. Tegelijkertijd kan het ook wat ‘eenzaam’ voelen. Dan kan het prettig zijn om af en toe met iemand te sparren en te spiegelen. Even checken: zie jij wat ik zie? Vaak gebeurt dit al binnen schoolbesturen: er worden bijvoorbeeld intercollegiale visitatietrajecten of intervisiegroepen georganiseerd voor schoolleiders. Het heeft voordelen om dit intern te doen: collega’s weten elkaar snel te vinden, kennisdeling binnen de organisatie wordt vergroot, het is relatief goedkoop en je bent redelijk goed op de hoogte van elkaars situatie. 

“Eigenlijk is het een k-beroep. Maar wel het mooiste k-beroep dat er is!”Zo vatte mijn collega het schoolleiderschap samen. We hadden elkaar een tijdje niet gezien en we dronken een kop koffie. We haalden herinneringen op aan de tijd dat we samenwerkten op een leuke en uitdagende basisschool. Hoe prettig het was, om samen klussen op te pakken en samen te sparren over grote en kleine dingen. Samen weet je toch meer dan in je eentje. En je kunt de klussen een beetje verdelen. Doen waar je goed in bent, en tegelijkertijd leren van de kwaliteiten van de ander. “Gek eigenlijk, hè?! Dat we dit voortdurend doen met kinderen. In de klas. Met een maatje werken. Delen van kennis. Maar dat we dit als grote mensen veel te weinig doen...”

Vorig jaar rond deze tijd stond ik op het punt naar Ghana te vertrekken. Ik had me opgegeven voor "de reis van mijn leven". Een ontwikkelingsreis langs Ghanese scholen. Een ontwikkelingsreis, maar niet in de klassieke zin van het woord. De koloniale opvattingen over ontwikkelingswerk liggen achter ons. We komen niet als blanke weldoeners onze kennis en spullen opdringen, maar vanuit gelijkwaardigheid en open dialoog leren we van en met elkaar. Mijn eigen ontwikkeling was een belangrijke drijfveer om mee te gaan. 

Het verhaal van een vreemde vogel in GhanaNiemand die ik kende was er ooit eerder geweest, of het moet heel lang geleden zijn. Ik had er in elk geval nooit iemand over horen praten. Hoewel er genoeg redenen waren om niet te gaan, vertrok ik toch. 

In Ghana geloven veel mensen in spirits. Er was een jongen die een moeilijk examen moest doen, maar niet gestudeerd had. Een paar dagen voor de toets, wendde hij zich tot de priester, met de vraag hoe hij de spirits gunstig kon stemmen.