“Het is de rol van je leven…”, reageerde de regisseur, toen ik haar berichtte dat ik toch naar de repetitie zou komen. Maandagavond musicalavond. Ik speel de rol van Tirza, een stabiele en neutrale figuur te midden van het tumult dat losbarst in de familie, na het overlijden van Jozef.
De schoonzus. Het is alleen een raadsel bij welke broer ik hoor. Ik ben van niemand, of juist van allemaal. Bedachtzaam, opmerkzaam, troostend en kalm beweeg ik door de huiskamer, die bol staat van emoties. Rouw, oud zeer, herinneringen... Ik ben altijd aanwezig, aandachtig. Maar spaarzaam met woorden. Mijn taal is de stilte. Mijn rol lijkt onbelangrijk. Niets is minder waar. Er is meer dan je ziet op het eerste gezicht. In de stilte wordt zichtbaar wat om aandacht schreeuwt. Maakt bespreekbaar wat is doodgezwegen. De kracht van de stilte.
De rol van mijn leven. In de periode dat ik bezig ben met deze musical, is de rouwkamer niet alleen een fictieve plek op een podium. Het echte leven komt voorbij. Of eigenlijk: het einde van een leven. Twee keer in deze periode maak ik van heel dichtbij een plotseling sterven mee. Twee keer ben ik erbij als het leven wordt verlaten. Mijn schoonmoeder, slechts 71 jaar, 6 dagen voor kerst. Mijn buurmeisje, slechts 15 jaar, 4 dagen voor Sinterklaas. Beiden krachtige, bruisende dames. Beiden vol van leven, vol van betekenis, inspiratie voor anderen. Beiden op hun geheel eigen en onvervangbare manier.
“Het is de rol van je leven.” Ik beweeg bedachtzaam, opmerkzaam, troostend en kalm door de huiskamer, die bol staat van emoties. Ik ben kalm. Schenk koffie. Vouw de was. Maak een ovenschotel. Luister naar herinneringen. Omhels. Zeg de woorden: “Het was mooi.” Op het toneel. In de huiskamer van mijn schoonmoeder. In de huiskamer van mijn buurmeisje. Nabij, maar met een flintertje afstand. De schoonzus. De schoondochter. De buurvrouw.
We spelen een musical over hoe een leven kan lopen. Maar het leven is geen musical. En toch lijkt het er af en toe verrekte veel op. Ik vind het niet gemakkelijk om mijn rol op toneel te spelen, wanneer het echte leven zo rakelings voorbij komt. Zo waar. Zo voelbaar. Zo dichtbij.
En omgekeerd? Leert mijn rol op het toneel me, wat mijn rol in het echte leven is? En durf ik écht te voelen wat er is? Het ongemak te omarmen? Er kracht uit te putten? Niet alleen een stille kracht voelen, maar ook zijn?
De stilte is mijn kracht. Ik maak er zelfs mijn werk van. Maar nu even niet. De Stille Krachtcentrale komt tot stilstand. Tot het nieuwe jaar ligt mijn focus op dat wat niet kan wachten. Op het beleven van het leven, dat zich hier nu aandient. Op het beleven van december. In alle facetten. In alle tegenstrijdigheid. Verdriet en vreugde, donker en licht, hoop en vrees, vieren en gedenken, steunen en uithuilen, feest en rouw, oud en nieuw, stilte en gezang.
Ik wens je een mooie december
met genoeg stilte om op te kijken naar de sterren
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Kirsten,
Wat een prachtige overdenking. Ben geroerd en lees je tekst met tranen in mijn ogen. Wat een prachtige parallel. Liefs en sterkte de komende dagen.